Historia Parafii

Przy kaplicy cmentar­nej w Lęborku powstał w 1972 r. samodzielny wikariat, wydzielony z parafii św. Jakuba Apostoła, prowadzonej przez oo. franciszkanów. W granicach rekto­ratu znalazł się kościół filialny w Leśnicach. Parafię erygował 24 czerwca 1977 r. biskup koszalińsko-kołobrzeski Ignacy Jeż, pod wezwaniem św. Maksymiliana Marii Kolbego i Wszystkich Świę­tych. Do nowej parafii dołączono drugi kościół filialny w Małoszycach. W tymże roku zbudowano kaplicę cmentarną dla sprawowa­nia liturgii pogrzebowej, a dotych­czasową kaplicę cmentarną po­większono dla potrzeb duszpaster­stwa parafialnego.

Od początku istnienia rektoratu i parafii, pracę duszpasterską pro­wadził tu ks. kanonik Henryk Kaźmierczak. Pierwotnie ks. proboszcz mieszkał przy ul. Kolonia 16, na­stępnie od 1974 r. w zakupionym przez parafię domu jednorodzin­nym. Wreszcie w 1982 r. rozpo­częto budowę nowej plebanii przy ul. Kartuskiej, gdzie również umie­szczono salki parafialne. Nowy dom parafialny został poświęcony 14 sierpnia 1984 r. przez biskupa koszalińsko-kołobrzeskiego Igna­cego Jeża. W poprzednim domu. parafialnym zamieszkały siostry służebniczki NMP Niepokalanej.

Z inicjatywy ks. proboszcza w 1988 r. wybudowano przy koś­ciele parafialnym kapliczkę ku czci Matki Boskiej Bolesnej, Pani Skrzatuskiej, jako wotum wdzięcz­ności za utworzenie diecezji ko­szalińsko-kołobrzeskiej oraz para­fii św. Maksymiliana. Figurkę wy­rzeźbił Czesław Marczak z Bytowa. Kaplicę, figurkę i korony poświęcił biskup ordynariusz Ignacy Jeż, a korony z polecenia biskupa nało­żył ks. proboszcz.

Parafia obsługując dwa kościo­ły filialne, rozpoczęła budowę trze­ciego, pod wezwaniem św. Józefa w Pogorzelicach. Zbudowano go w ciągu pół roku, na fundamen­tach rozebranego kościoła  ewangelickiego. Jego poświęcenia 14 października 1989 r. dokonał bis­kup, Ignacy Jeż.

Na terenie parafii w 1987 r. rozpoczęto budowę nowego osie­dla mieszkaniowego „Sportowa", sąsiadującego z pięknym lasem miejskim wzdłuż drogi Gdańsk - Szczecin. Osiedle to, w związku z budową elektrowni jądrowej w Żarnowcu, miało docelowo li­czyć 8 tys. mieszkańców. Starania podjęte przez ks. proboszcza trwa­ły trzy lata. 14 października 1990 r. biskup ordynariusz Ignacy Jeż do­konał poświęcenia placu na no­wym osiedlu. Budowę jednak roz­poczęto na zmienionym terenie, znacznie bliżej osiedla, przy ul. Te­ligi. W uroczystość Wniebowzięcia NMP 15 sierpnia 1992 r. została tu odprawiona pierwsza Msza Św., którą sprawował redemptorysta o. Ludwik Kaźmierczak, brat ks. proboszcza, pracujący na misjach w Argentynie. On też wygłosił ka­zanie i dokonał poświecenia placu pod nowe obiekty sakralne.

Działka budowlana oddana zo­stała parafii w wieczyste użytko­wanie do 25 maja 2091 r.Projekt nowych obiektów sak­ralnych wykonał mgr inż. Edmund Dąbrowski z Dziemian. Plan reali­zacyjny uzupełniła mgr inż. arch. Małgorzata Biela z Lęborka, jako inspektor nadzoru.

Budowę rozpoczęto systemem gospodarczym. Wnet jednak dal­sze wykonanie budynku do stanu surowego przekazano firmie budo­wlanej Michała Gontara z Lęborka. Dzięki pomocy i ofiarności miesz­kańców osiedla i gorliwym zabie­gom ks. proboszcza, budynek ple­banii i dom katechetyczny wykoń­czono w zamkniętym stanie suro­wym.

1 lipca 1993 r. dekretem bis­kupa pelplińskiego Jana Szlagi, została utworzona nowa parafia Matki Boskiej Częstochowskiej w Leśnicach, do której dołączono kościół filialny w Pogorzelicach oraz miejscowość Dziechlino. Parafia ta została wydzielona z parafii macierzystej św. Maksymiliana. Ks. proboszcz od pewnego czasu o to zabiegał.

 „Niepokalanej rycerzu. Przed tronem Bogarodzicy Użal się naszej słabości. Dopomóż sprostać nam w próbie".

(z hymnu jutrznio św. Maksymilianie)
Źródło: Ks. STANISŁAW GRUNT "Pielgrzym"

Chociaż ciągłość parafii katolickiej w Lęborku mimo naporu luteranizmu w dobie reformacji została utrzymana, przez stulecia tylko nieliczni mieszkańcy uczęszczali do gotyckiej fary św. Jakuba. Po II wojnie światowej diametralnie zmienił się obraz religijny miasta. Rozległa lęborska parafia obejmowała zasięgiem zarówno centrum, peryferie jak i okoliczne wioski. Prowadzący duszpasterstwo franciszkanie nieśli posługę wszędzie tam, gdzie oczekiwano kapłana. W 1958 roku część miasta została włączona do erygowanej parafii pw. Matki Boskiej Królowej Polski, ale kaplica cmentarna pozostała filią fary. Dopiero 972 roku biskup erygowanej wówczas diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej powołał w Lęborku kolejną parafię, kościołem parafialnym ustanawiając cmentarną kaplicę pw. Wszystkich świętych. Mianowany proboszczem ks. kanonik Henryk Kaźmierczak podjął organizację wspólnoty pw. św Maksymiliana Marii Kolbego i Wszystkich Świętych przystępując jednoczenie do rozbudowy świątyni. Pierwszy proboszcz pracę duszpasterską prowadził do 1998 roku.

Dziś kościół kryje w prezbiterium starsze fragmenty, natomiast korpus z nawami bocznymi i kruchtą są dziełem z lat 80. XX wieku. W ostatnich latach staraniem proboszcza ks. kanonika Henryka Krefta powołanego do posługi w Lęborku w 1999 roku rozbudowano i zmodernizowano prezbiterium i zakrystię. Mozaikową kompozycję gorejącego krzewu z wizji powołania Mojżesza, autorstwa Magdaleny Czeskiej, wykonaną na ścianie prezbiterium, dopełniają witraże z wizerunkiem patrona świątyni św. Maksymiliana Marii Kolbego i Matki Boskiej, autorstwa Marcina Czeskiego. 14 sierpnia 2002 roku biskup pelpliński Jan Bernard Szlaga w asyście licznie zgromadzonego duchowieństwa i tłumnie obecnych wiernych konsekrował nowy kamienny ołtarz i świątynię.

Kościół nawiedzają mieszkańcy miasta przybywający na cmentarz, by modlitwą polecić Bogu swoich bliskich zmarłych. To tutaj wiara w życie wieczne i świętych obcowanie nabiera szczególnego wymiaru. Wyrazem ekumenizmu jest współpraca z metropolią katolicką obrządku greckiego; w kościele w niedziele gromadzą się na liturgii grekokatolicy, potomkowie powojennych przesiedleńców ze wschodnich rubieży Rzeczypospolitej.

Duszpasterstwo prowadzone przez proboszcza ks. Henryka Krefta, wicedziekana lęborskiego, tradycyjne w duchu pobożności maryjnej, z umiłowaniem liturgii i życia sakramentalnego, dopełnia posługa modlitewna parafialnej grupy Rycerstwa Niepokalanej, Żywego Różańca, Apostolstwa Dobrej Śmierci i liturgicznej służby ołtarza.

Źródło: Kościoły diecezji pelplińskiej

Wersja po niemiecku

Obwohl die Kontinuität der katholischen Pfarre in Lauenburg trotz des Andranges des Luthertums in der Zeit der Reformation bewahrt wurde, besuchten durch Jahrhunderte nur unzahlreiche Einwohner die gotische Oberpfarrkirche St Jakob. Nach dem zweiten Weltkrieg veränderte sich diametral das religiose Blid der Stadt. Die ausgedehnte Lauenburger Pfarre urnfaßte mit Hirer Reichweite sowohl das Zentrum, die Peripherie als auch die umliegenden Dörfer. Die die Seelsorge versehenden Franziskaner kamen, urn zu dienen, überall dorthin, wo man die Priester erwartete. In 1958 wurde ein Teil der Stadt der errichteten Pfarre der Gottesmutter der Königin von Polen angeschlossen, aber die Friedhofskapelle blieb die Filiale der Oberpfarrkirche. Erst in 1972 berief der Bischof der damals errichteten Diözese Köslin-Kolberg in Lauenburg eine nachste Pfarre, zur Pfarrkirche die Friedhofskapelle der Allerheiligen bestimmend. Der zum Pfarrer ernannte Priester Kanoniker Henryk Kaźmierczak untemahm die Organisierung der Gemeinde St. Maximilian Maria Kolbe und der Allerheiligen, gleichzeitig den Ausbau der Kirche beginnend. Der erste Pfarrer führte die seelsorgerische Arbeit bis 1998.


Heute birgt die Kirche im Presbyterium die älteren Fragmented, degegen das Hauptschiff mit den Nebenschiffen und der Vorhalle sind das Werk aus den 80-ger Jahren des 20 Jhs. In den Ietzten Jahren baute man aus und modernisierte das Presbyterium und die Sakristei dank den Bemühungen des Pfarrers Priester Kanoniker Henryk Kreft, der zum Dienst in Lauenburg in 1999 berufen wurde. Die Mosaikkomposition des brennenden Strauches aus der Vision der Berufung Moses, von Magdalena Czeska, die sich an der Wand des Presbyteriums befindet, ergänzen die Buntglasfenster mit dem Bildnis des Patrons der Kirche, des HI. Maximilian Maria Kolbe, und der Gottesmutter, von Marcin Czeski. Am 14 August 2002 konsekrierte den neuen steinernen Altar und die Kirche der Bischof von Pelplin Jan Bernard Szlaga in Begleitung von der zahlreieh versammelten Geistlichkeit und den zahlreieh anwesenden Gläubigen.

Die Kirche besuchen die Stadteinwohner, die auf den Friedhof kommen, um durch das Gebet dem Gott ihre verstorbenen Verwandten zu empfehlen. Eben hier der Glaube an das ewige Leben und die Gemeinschaft der Heiligen nimmt den besonderen Ausmaß an. Der Ausdruck des Ökumenismus ist die Zusammenarbeit mit der katholischen Kirchenprovinz des griechischen Ritus; in der Kirche am Sonntag versammeln sicfa zur Liturgie die griechisch-katholischen Gläubigen, die Nachkommen der Nachkriegsumsiedler aus den polnischen Ostgebieten.

Die Seelsorge, versehen von dem Pfarrer Priester Henryk Kreft, dem Lauenburger Vizedekan. traditionell im Geiste der rnarianischen Fiömm migkeit, mit der Liebe zur Liturgie und zum sakramentalen Leben. ergänzt der Gebetsdienst der Pfarxgruppe der Ritier der lAibefleckierL des Lebendigen Rosenkranzes, des Apostdats des Gnen Todes und des liturgisdien Dienstes des Altars.

Źródło: Kościoły diecezji pelplińskiej